در طی لحظه لحظات زندگی، با دستهایی مرئی و نامرئی مشغول سلب آزادی همیم. ما همه‌چیز رو فدای این جنگ متقابل کردیم و می‌کنیم. از تنها موندن می‌ترسیم؟ از اینکه ذهن آشفته یا بلندپرواز در آزادی به جایی تاریک و ناشناخته پر می‌کشه و فراموش می‌کنه و به یاد میاره و می‌سازه و ویران می‌کنه؟ چسبیدیم به این خرده بنایی که هست. بی معنا و پوک و ضجرآوره تحملش اما هست، خیالمون راحته که هست، می‌ترسیم بند رو رها کنیم و هر چی که هست بره از دست.

چه بدنی داره این ساعت شب، انگار پیرهن از روی شونه هاش افتاده، چه لختی قشنگی. چه احساسی دارم، می‌دونم که دخترم تکیه داده به گرمای سینه‌ی باباش و خوابیده و هر دو تو تنها اتاق خواب مون. می دونم و خیالم راحته و استقلالی دارم از این بابت. می‌تونم احساس کنم مجردم، در این ساعت از شب که همه‌ی شهر خوابیدن، تجرد وضعیت گناه‌کارانه‌ای برای یک زن متاهل نیست، در حقیقت با تصور کردن خودم در این قالب، این قالب بزرگ و گشاد و فراخ و خنک و لذت‌بخش، احساس گناه نمی‌کنم. در دقایقیش حداقل اون احساس گناه رو نمی‌کنم.

ازدواج…

کسی رو دیدی که از خواستن امن و عافیت، نوازش و همراهی و همکاری و تایید جهان و جمع خلاص باشه؟ کسی رو دیدی که نخواد اینها رو؟

می‌ترسم بگم ازدواج چه کارهایی بلده. اصلا ازدواج چیزیه که وقتی توشی می‌ترسی درموردش بگی. قدرتی داره که از اینهمه بار تکرار شدن در جهان گرفتدش، تو روت وایمیسته و میگه سرتو بنداز پایین، من بارها انجام شدم و می‌شم، تو هیچ نمی‌دونی من دقیقا از کجا اومدم و هیچ نگفتن دقیقا کجام عیب و کجام حسنه. خیال می‌کنی گفتن؟ نه. حرف آدمهای آسیب دیده و رنجیده و ظالم و مظلوم که حرف نیست. اونها تحت تاثیر چیزی شخصی و ناپایدارن و حرفشون ناسالمه. کسی اگر از زیر بار این اسم بزرگ سالم بیرون اومده یا سالم مونده و نرفته زیرش باید بینش روشن و خالص و قلب سالم داشته باشه و آزاده باشه تا حرفش بشه حرف درست. چنین آدمی میشناسی اصلا؟ آزاده‌ی واقعی دیدی توی زندگیت؟

از اونکه دشمن ازدواجه بپرس به جای اون چی رو می‌خواد، از قلبش بپرس، بپرس با اون خودی که می‌خواد از ازدواج نجات بده می‌خواد چکار کنه. اون جواب مهمه. خیلی خیلی مهم. من چکاره‌م که با این جواب تعیین کنم اون آدم آزاده هه‌س. تو اما بکن، از دل یارو بشنو و تو دلت چیزی رو ببین و درش رو بذار .

همه جا تاریکیه.

بچه‌م خوابیده، خوابیده توی بغل باباش. در طول روز گاهی هم منو می‌خواد. چه خواستنی، به به.

پارک و ممه و بغل و بازی می‌خواد. کاری نداره به چی فکر می‌کنم و به چی نگاه. نمیترسه مردی، زنی یا بچه‌ای رو دوست داشته باشم، هنوز نمی ترسه. تخمین نزده که توانایی دوست داشتن من چقدر و سهم خودش چقدره از این. هرچی که می خواد رو می‌خواد، کاری به کار خواستن و نخواستن من نداره، منتی نیست سرم . گیرنده‌س و از این بابت خوشحاله و خوشحالم. بهش با جون و دلم می‌دم، به خاطر خوشگلیش می‌دم، به خاطر لطافتش، به خاطر زیباییِ معصومیتش، منتی نیست سرش. کاش رابطه‌ی زناشویی هم همینطور بود. نمی‌تونه باشه، ما پر از خط و خش جامعه‌ و گذر روزگاریم. کدریم از این بابت. کدر و کینه‌ای، ترسو و محتاج . ما فقط می‌چسبیم. می‌چسبیم و غر می زنیم وعمر هم رو می‌مکیم و باهاش امنیت می‌سازیم مثلا برای هم . با عمر همدیگه، با با‌ارزش ترین چیزی که می‌تونه به هزاران کار بیاد، به کار زندگی، به کار عشق، به کار رفتن و برگشتن و زمین خوردن و پاشدن و دیدن. می‌دونیم، ما پتانسیلهای عمر رو می‌شناسیم اما بهتره ازش صرف‌نظر کنیم، تاریخ عمر بشر تباهه انقدر، سیاهه انقد. به آدمیزاد نمیشه خب هیچ اعتمادی کرد. باز می‌خواد سیاهکاری‌های خودش رو ادامه بده، بهتره ببندیمش اصن، با ازدواج و کار و اداره و حکومت و هر چی که شد.

که اینطور؟

مژگان و مهرنوش و راحله از همان دوم راهنمایی که ف. داستان‌های سکسی برایشان تعریف می‌کرد و چشم‌ و گوششان را باز، می‌دانستند که سال‌ها پیش، در دستشویی دبیرستانی که بعداً به آن خواهند رفت، جنینی پیدا شده است. حتی به‌شکل مبهمی می‌دانستند که چند سال بعد احتمالاً یکی از آن‌ها هم وقتی وسط امتحان شیمی برای دستشویی‌ رفتن از کلاس خارج می‌شود، جنین کذایی را پیدا خواهد کرد، آن هم درحالی‌که فقط یک‌چهارمش پیداست و بعد هم بلافاصله ناپدید خواهد شد. مهرنوش می‌دانست دوتا از هم‌کلاسی‌ها برای جشن تولد همکلاسی دیگر، دو شاخه از موهایشان را هایلایت کرده‌ و  به همین خاطر، یک هفته اخراج شده‌اند. سال بعدش دیدند که بهار با دوست‌پسرش، زنگ تفریح بعد از کلاس حسابان از مدرسه فرار کرد و بعد هم دیگر به مدرسه راهش ندادند. بهار تا قبل از اخراج، در وقت‌های بیکاری زنگ ورزش درحیاط پشتی مدرسه، ابروهای بچه‌ها را برمی‌داشت (نه طوری که ناظم و معلم پرورشی خبر شوند؛ شلخته و از خطوط وسط ابرو؛ حرفه‌ای و طوری که کسی بو نبرد). مژگان متخصص بازکردن کمدهای مدرسه بود. سنجاق سرش را درمی‌آورد، آرام و بادقت در سوراخ قفل می‌پیچاند، یک تق کوتاه و بعد تمام پرونده‌های بایگانی مدرسه یا گچ‌ها و تخته‌پاک‌کن‌ها یا وسایل ورزشی دستش بود. مهرنوش از همان روز اول، گوشی‌ ان‌۹۵ را با خودش می‌آورد مدرسه. گوشی را می‌گذاشت در جیب گشاد مانتو، بین کلوچه‌ی نادری و ویفر شکلاتی. این‌طوری نمی‌توانستند گوشی را پیدا کنند. راحله هم موچینش را در جیب کناری کیفش می‌گذاشت، دقیقاً پشت قمقمه‌ی آب. همان قمقمه‌ای که یک بار قبل اردو، ویسکی پدرش را کش رفته و در آن ریخته بود. فردای همان اردو هم بود که رفتند و آن چیزها را در مدرسه‌ی کناری نوشتند. آن سال، بودجه‌ی‌ نوسازی‌ای که از مرکز آمده بود، به واحد پسرانه اختصاص پیدا کرده بود و دخترها هم  تصمیم گرفتند ساکت ننشینند. یک روز آخر هفته که به بهانه‌ی فوق‌برنامه به مدرسه آمده بودند،‌ پنهانی به کلاس‌های تازه تجهیزشده‌ی واحد پسران رفتند و با گچ و اسپری حرف‌ حسابشان را روی نیمکت‌ها و صندلی‌ها و دیوارهایی که بوی رنگ می‌داد نوشتند و دررفتند.

حالا بعد از دوازده سال درس‌خواندن و مدرک‌گرفتن و کسب تجربه‌های گوناگون، مژگان با هم‌دانشگاهی‌اش ازدواج کرده و شکر خدا یک دختر و یک پسر قدونیم‌قد دارد. مهرنوش و یکی از بچه‌های آن یکی کلاس، جاری هم شده‌اند. مهرنوش خط اخمش را هم به پیشنهاد شوهرش (دوستپسر سابق) بوتاکس کرده و هرچند از نتیجه چندان راضی نیست؛ اما تکنیسین کلینیک به او قول داده که در نوبت سوم یا چهارم، همان نتیجه‌ای که می‌خواهد را به دست ‌آورَد. راحله تازه نامزد کرده و امسال عید، اگر عوارض خروج تغییر چندانی نکند، برای عکاسی مراسم قرار است با عکاسشان بروند استانبول. او و نامزدش، با شش نفر دیگر، هفته‌ای یک‌بار کلاس گروهی بادی‌پامپ می‌روند و آخر هفته‌ها هم کوهنوردی (جمع امن و سالمی که همگی دوست‌های مهندسی‌خوانده‌ی نامزدش هستند و خانم‌هایشان هم حضور دارند). بهار از وقتی با کلاس‌های فنگشویی و مانترای صلح آشنا شده،‌ حقیقتاً تغییرات مهمی در زندگی خود و خانواده‌اش احساس می‌کند. این را هفته‌ی پیش به یکی دیگر از همکلاسی‌ها که اتفاقی دیده بودش گفت. خودش الان پابه‌ماه است. بچه‌اش دو هفته‌ی دیگر به دنیا می‌آید و چون اولین نوه‌ است، همه چشم‌به‌راهش هستند. احتمالاً کسی یادش نمانده بود ولی خانم‌ مدیر مدرسه‌شان همیشه وقتی کلافه و دلسوز می‌شد (درحالی‌که مقنعه‌اش را برای صدمین بار جلو می‌کشید و تنظیم ‌می‌کرد) می‌گفت:‌«شماها همه‌تون یه روز قراره واسه خودتون خانمی بشید و بچه‌های خودتونو بزرگ کنید. اون موقع می‌فهمید حرفای منو».